Lily N' Rose ก็แค่ลาสต์บอสที่ผ่านทางมาเท่านั้นเองค่ะ!

พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็รู้ตัวแล้วว่าอยู่ผิดที่ผิดทาง...

เสียงเครื่องปรับอากาศอันแสนแผ่วเบา กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่ให้คำตอบกับเธอก่อนที่เธอจะได้มีโอกาสตั้งคำถาม เด็กหญิงตัวน้อยในชุดผู้ป่วยสีเขียวอ่อนหลับตาลงแล้วผ่อนลมหายใจ เธอจดจำมันได้ทุกอย่าง ความฝันที่ไม่ใช่ความฝัน ความทรงจำของเธอที่ไม่ใช่ของเธอ ชีวิตตลอดหกปีที่ผ่านมาได้พังทลายลง รวมทั้งความจริงที่ว่า...

นับแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอไม่ใช่ 'อารางาคิ โคเบนิ' อีกต่อไปแล้ว

เธอคือ 'ฮิอิรางิ โคเบนิ' เด็กน้อยวัยหกขวบปีที่จะเติบโตขึ้นไปเป็นจอมมารแห่งยุคร่วมสมัย เด็กสาวที่มีค่าหัวมากที่สุดในประวัติการตั้งแต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ อาชญากรที่เป็นที่ต้องการตัวไม่ว่าจากรัฐบาลและกระทรวงเวทมนตร์ทั่วทั้งโลก เธอคือปีศาจร้ายในคราบเด็กน้อยไร้เดียงสาที่มีเลือดของผู้คนนับล้านบนมือ แค่คิดเธอก็รู้สึกคลื่นไส้อยากจะอาเจียนออกมาแล้ว

เด็กหญิงลืมตาขึ้นอีกครั้ง

เธอเหม่อมองฝ้าเพดานสีขาวสะอาดที่ไม่คุ้นตาอยู่พักหนึ่งก่อนจะปรือตาลง

ความทรงจำทั้งของเธอและที่ไม่ใช่ พวกมันหวนกลับมาอีกครั้งราวกับสารคดีหรือภาพยนตร์ ไม่ว่าเธอจะหลับตาหนีสักกี่ครั้ง มันก็หวนกลับมาให้เธอรับชมทุกครั้งอย่างที่เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ทุกอย่างทุกตอน เหมือนบทละครชีวิตของใครอีกคน

ริมฝีปากบางขยับยิ้มให้กับภาพความทรงจำที่กำลังดำเนินไปหลังเปลือกตาที่ปิดสนิท มันเป็นเรื่องราวที่เต็มไปด้วยความสุขสมหวังและความเศร้าโศกเสียใจ รอยยิ้มของเธอขยับจากเปี่ยมสุขไปจนถึงรอยยิ้มเศร้าเมื่อละครฉากสุดท้ายจบลง ก่อนที่ริมฝีปากของเธอจะเม้มเรียบเป็นเส้นตรงเมื่อมันเริ่มต้นขึ้นใหม่อีกครั้ง บทละครที่เธอไม่รู้ว่าจะเรียกมันว่าอะไรดี

บทละครชีวิตของ ฮิอิรางิ โคเบนิ คนนี้...

เด็กหญิงยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาอยู่ในคลองสายตาแล้วหรี่ตาลง มือเล็กจ้อยของเด็กน้อยที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลทำให้ดวงตาของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาเอาดื้อ ๆ เธอปล่อยให้มันร่วงลงไปบนเตียงช้า ๆ ก่อนที่จะผ่อนลมหายใจที่กลั้นเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ออกมา เด็กหญิงตัวน้อยปล่อยให้หยดน้ำตานั้นร่วงลงสู่หมอนแล้วหลับตาลง

เธอไม่ใช่ 'อารางาคิ โคเบนิ' อีกต่อไปแล้ว...

มันไม่ใช่น้ำตาของใครอีกคนที่ลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากหลับตาลงในเช้าวันนั้นของฤดูใบไม้ร่วง ไม่ใช่น้ำตาของชายที่ยอมรับความตายของตัวเองได้ราวกับว่ามันเป็นการผจญภัยครั้งใหม่ ไม่เลย มันคือน้ำตาของคนที่ได้เรียนรู้ด้วยตัวเองถึงการสูญเสียของครอบครัวอันเป็นที่รัก ตรงจุดนี้เธอรู้ดียิ่งกว่าใคร

มันคือน้ำตาของตัวเธอที่สูญเสียพ่อแม่ไปตลอดกาล

และมันเป็นในห้องพักฟื้นนี้เองที่เด็กหญิงตัวน้อยปล่อยให้น้ำตาของตัวเองไหลริน

แต่กว่าที่เธอจะรู้ตัวว่าเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในห้องนี้ มือซ้ายที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาของเธอก็ถูกคว้าไปกอบกุมเอาไว้เสียแล้ว และหากอีกฝ่ายรังเกียจมือที่สกปรกของเธอแล้วล่ะก็ รอยยิ้มอันอ่อนโยนและดวงตาที่หรี่ปรือคู่นั้นไม่ได้แสดงมันออกมาให้เธอได้รับรู้เลยแม้แต่น้อย ความคิดทุกอย่างของโคเบนิหยุดลงในชั่วอึดใจนั้นที่พวกเธอสบตา

ดวงตาของอีกฝ่ายทำให้เธอนึกถึงท้องฟ้าในหน้าร้อน

ถึงแม้พวกมันจะแดงนิดๆ ราวกับว่าเจ้าตัวเพิ่งจะปาดเช็ดน้ำตาของตัวเองมาหมาดๆ ดวงตาสีฟ้าสดใสคู่นี้ก็ไม่ได้หมดสวยไปเลยแม้แต่น้อย และที่ยิ่งไปกว่านั้นคือรอยยิ้มหวานที่ทำให้เธอตกอยู่ในห้วงภวังค์อย่างช่วยไม่ได้ พวกมันงดงามเสียจนเธอหลงลืมความเจ็บปวดของตัวเองไปได้ภายในชั่วอึดใจ

อา เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมตัวเธออีกคนถึงได้มีอาการแบบนั้น...

โคเบนิจดจำทุกรายละเอียดบนใบหน้าของเด็กคนนี้โดยที่ไม่อาจสนใจอะไรอื่นได้อีก

ทั้งดวงตาคู่นั้นที่หรี่ลงยามเมื่อรอยยิ้มที่มุมปากขยับขึ้น

ทั้งหัวคิ้วที่มุ่นเข้าหากันเล็กน้อยราวกับจะแสดงถึงความอ่อนใจหรือหางตาที่แม้จะชี้ขึ้นแต่ก็ไม่ดูน่ากลัว เธอจดจำทุกราวละเอียดราวกับว่าจะสลักมันเอาไว้ใต้เปลือกตาของตัวเอง จดจ่ออยู่กับภาพตรงหน้าจนรู้ตัวอีกครั้งเมื่อมือข้างหนึ่งผละออกจากมือซ้ายของเธอขึ้นมาปาดเช็ดคราบน้ำตาอย่างแผ่วเบา และเพียงเพราะแค่สัมผัสนั้น...

หัวใจเธอก็เต้นระรัว

ทุกอย่างเกี่ยวกับเด็กคนนี้มันดูเปราะบางและใสซื่อบริสุทธิ์ไปเสียจนเธอกลัว

ถ้าหากเธอเอื้อมมือออกไป เด็กคนนี้จะสลายหายไปอีกคนหรือเปล่า?

ถ้าเธอส่งเสียงร้องออกไป เด็กคนนี้จะหนีหายไปหรือเปล่า?

ถ้าเธอกุมมือข้างนี้ของเธอตอบไปแล้วล่ะก็...

“ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่นี่แล้ว ไม่เป็นไร พี่สาวอยู่ตรงนี้แล้ว”

คำปลอบโยนอันแสนแผ่วเบานั้นเป็นเหมือนสัญญาณให้เธอตอบสนอง มือเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงของเธอกุมมือของอีกฝ่ายตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล นิ้วหัวแม่มือของเจ้าตัวที่เกลี่ยหลังมือของเธอเล่นทำให้เธอรู้สึกประหลาด มันรู้สึกจั๊กจี้ทั้งที่หลังมือและในหัวใจจนเธอทำได้เพียงหลุดหัวเราะออกมา ความเงียบที่ตามมาทำให้เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นสบตาด้วยความประหม่า

อีกฝ่ายไม่ได้ยิ้ม มีเพียงมุมปากที่ยกขึ้นสูงกับดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นเท่านั้นที่แสดงออก

ความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยพวกนั้น มันกำลังทำให้เธอใจสั่น

“...พี่..สา...ว”

เธอไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรผิดไปหรือไม่ แต่ว่าดวงตาที่วาววับและรื้นน้ำตาขึ้นมาคู่นั้นเป็นราวกับผิวน้ำเหนือท้องทะเลที่งดงามที่สุดในสองช่วงชีวิตของเธอ เพียงแค่ไม่กี่นาทีที่พวกเธอได้พบหน้ากัน 'ฮิอิรางิ ยูริกะ' ก็ช่วงชิงหัวใจของเธอไปแล้วด้วยรอยยิ้มอันแสนตรึงใจ เพียงแค่ไม่ถึงนาทีที่ได้พบกัน เธอไม่เคยเชื่อเรื่อง 'รักแรกพบ' คนเราจะตกลงปลงใจอะไรง่ายขนาดนั้นเลยหรือ แต่ว่าตอนนี้...

“อื้ม พี่สาวอยู่ข้าง ๆ ตรงนี้แล้ว โคเบนิจัง”

–––เธอตกหลุมรักเข้าให้แล้ว

"นกกระดาษตัวที่หนึ่งพันยังไงล่ะ คำขอนั้น...ฉันจะทำให้มันเป็นจริงเอง"

ฮิอิรางิ โคเบนิ (เบนิบาระ)

(เครดิต: https://twitter.com/AC______/status/1253559697279344640)